کد مطلب:129595 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:127
بشر بن عمرو بن احدوث حضرمی کندی، عبدالله و عبدالرحمن بن عروة غفاری
زندگینامه وی در وقایع شب عاشورا گذشت.
سـمـاوی گـویـد: عـبـداللّه و عـبـدالرحـمن غفاری از اشراف و دلیران كوفه و از طرفداران اهل بیت بودند. جدّشان، حرّاق، از یاران امـیـرمـؤمنان (ع) بود كه در جنگ های سه گانه حضرت شركت داشت. عبداللّه وعبدالرحمن نزد امام حسین (ع) به كربلا آمدند.
ابـومـخـنف گوید: چون یاران حسین دیدند كه تلفات آنها زیاد شد و توان دفاع از خود و حـسـیـن را نـدارند، در كشته شدن در حضور حضرت از یكدیگر پیشی گرفتند. عبداللّه و عـبـدالرحـمـن، پـسـران عروه ی غفاری آمدند و گفتند: درود بر تو ای ابا عبداللّه؛ دشمن ما را احـاطـه كرده است و ما دوست داریم كه در حضور شما بجنگیم، دشمن را از تو باز داریم و دفـاع كـنـیم. فرمود: آفرین بر شما دو تن. به من نزدیك شوید. آنان به حضرت نزدیك شـدنـد و در نـزدیـكـی وی مـی جـنـگـیـدنـد. یـكـی شـان رجـز مـی خـوانـد و آن دیـگـری تكمیل می كرد؛ و می گفتند: قبیله بنی غفار از تیره ی خندف و بنی نزار، به خوبی دانسته انـد،
كه مـا، گـروه كافران را با تیغ تیز و شمشیر بران سركوب می كنیم!
ای مردم از نـسل پاكان با شمشیرهای «مشرفی» و نیزه های تیز دفاع كنید.
آن دو پیوسته جنگیدند تا به شهادت رسیدند.
سروی گوید: عبداللّه در حمله ی نخست و عبدالرحمن در مبارزه كشته شد. دیگری گفته است: تحقیقات نشان می دهد كه هر دو در مبارزه كشته شدند. [1] .
در زیـارت نـاحـیـه ی مـقـدسـه بـر آن دو چـنین درود فرستاده شده است:«سلام بر عبداللّه و عبدالرحمن، پسران عروة بن حرّاق غفاری». [2] .
سـمـاوی گـویـد: عـبـداللّه و عـبـدالرحـمن غفاری از اشراف و دلیران كوفه و از طرفداران اهل بیت بودند. جدّشان، حرّاق، از یاران امـیـرمـؤمنان (ع) بود كه در جنگ های سه گانه حضرت شركت داشت. عبداللّه وعبدالرحمن نزد امام حسین (ع) به كربلا آمدند.
ابـومـخـنف گوید: چون یاران حسین دیدند كه تلفات آنها زیاد شد و توان دفاع از خود و حـسـیـن را نـدارند، در كشته شدن در حضور حضرت از یكدیگر پیشی گرفتند. عبداللّه و عـبـدالرحـمـن، پـسـران عروه ی غفاری آمدند و گفتند: درود بر تو ای ابا عبداللّه؛ دشمن ما را احـاطـه كرده است و ما دوست داریم كه در حضور شما بجنگیم، دشمن را از تو باز داریم و دفـاع كـنـیم. فرمود: آفرین بر شما دو تن. به من نزدیك شوید. آنان به حضرت نزدیك شـدنـد و در نـزدیـكـی وی مـی جـنـگـیـدنـد. یـكـی شـان رجـز مـی خـوانـد و آن دیـگـری تكمیل می كرد؛ و می گفتند: قبیله بنی غفار از تیره ی خندف و بنی نزار، به خوبی دانسته انـد،
كه مـا، گـروه كافران را با تیغ تیز و شمشیر بران سركوب می كنیم!
ای مردم از نـسل پاكان با شمشیرهای «مشرفی» و نیزه های تیز دفاع كنید.
آن دو پیوسته جنگیدند تا به شهادت رسیدند.
سروی گوید: عبداللّه در حمله ی نخست و عبدالرحمن در مبارزه كشته شد. دیگری گفته است: تحقیقات نشان می دهد كه هر دو در مبارزه كشته شدند. [1] .
در زیـارت نـاحـیـه ی مـقـدسـه بـر آن دو چـنین درود فرستاده شده است:«سلام بر عبداللّه و عبدالرحمن، پسران عروة بن حرّاق غفاری». [2] .
[1] ابصارالعين، ص 175ـ 176.
[2] بحارالانوار، ج 101، ص 273.